Πολιτική δικονομία. Ενεργητική και παθητική νομιμοποίηση. Το υποκείμενο που εμφανίζεται κατά το ουσιαστικό δίκαιο ως δικαιούχος του επιδίκου δικαιώματος ή της έννομης σχέσης νομιμοποιείται ενεργητικά για την άσκηση του συγκεκριμένου ενδίκου βοηθήματος, ενώ ο φερόμενος ως υπόχρεος νομιμοποιείται παθητικά. Για το παραδεκτό και το ορισμένο της αγωγής αρκεί ο ισχυρισμός ότι οι διάδικοι είναι τα υποκείμενα της επίδικης έννομης σχέσης, ανεξαρτήτως του αν αυτός αληθεύει ή όχι. Η νομιμοποίηση είναι διαδικαστική προϋπόθεση της δίκης. Συνεπώς, η έλλειψη αναφοράς στα στοιχεία της νομιμοποίησης συνεπάγεται την απόρριψη της αγωγής ως απαράδεκτης. Από την άλλη, η αναλήθεια ή η μη απόδειξη του ισχυρισμού πως οι διάδικοι είναι τα υποκείμενα της επίδικης έννομης σχέσης συνεπάγεται την απόρριψη της αγωγής ως ουσία αβάσιμης και δεν δημιουργεί απαράδεκτο. Αθέτηση ενοχικής σύμβασης. Γεννά κατ’ αρχήν ενδοσυμβατική ευθύνη και δεν αποτελεί καθαυτή αδικοπραξία, εκτός αν η παραβίαση θα αποτελούσε παράνομη πράξη ή παράλειψη και χωρίς να υφίσταται η σύμβαση. Δεν απεδείχθη ότι η επίδικη ενοχική σύμβαση συνήφθη μεταξύ του ενάγοντος και της εναγομένης αλλά ανάμεσα σε αυτόν και σε τρίτο πρόσωπο, το οποίο δεν απεδείχθη ότι ενεργούσε ως εκπρόσωπος της εναγομένης. Απορρίπτει την αγωγή ως ουσία αβάσιμη.
